آیا مهریه سنگین حقوق زنان را تامین می کند

سر سفره عقد که می نشینی تمام هوش و حواست به ژستی است که جلوی دوربین می گیری. عاقد اما کار خودش را می کند. شروط ضمن عقد را می خواند و نصیحت می کند. نصیحتهایی که غالبا هم محتوای با مدارا طی کردن زندگی زناشویی را در خود دارد. تو شرطی نگذاشته ای اما شکل کلی عقدنامه یکسری شروط را برای همه تعیین کرده است. تو گوش نمی دهی اما مادر و پدرت خوب می شنوند و خیالشان از بابت این موضوعات راحت می شود: �در صورت عدم توانایی هریک از زوجات در فرزندآوری دیگری می تواند از او جدا شود.� �در صورت جنون هریک از طرفین به تقاضای طرف سالم حکم طلاق صادر می گردد.� �در صورت مفقودالاثر شدن زوج یا زوجه، پس از شش ماه جدایی بلامانع است.� در صورت محکومیت قضایی، در صورت مبتلا بودن به بیماریهای مقاربتی و مسری و� این مطالب خیلی بدیهی به نظر می رسند.

شادی هم بر سر سفره تمام هوش و حواسش به نگاهی بود که دیگران به خوشبختی اش داشتند؛ به اینکه همه از ازدواجش با چنین کسی متحیرند. ثروت، تحصیلات بالا، خانواده متشخص و ظاهر آراسته .همسرش هیچ جای شکی باقی نمی گذاشت. خودش به همه گفته بود که این اتفاق بهترین اتفاق زندگی اش است، حالا هم برسر سفره نشسته بود تا برای همه زندگی اش با او پیوند ببندد. عاقد شروط معمول ضمن عقد را خواند و با 500 سکه مهریه خطبه عقد را جاری ساخت. تنها دو ماه از زندگی زناشویی آنها گذشته بود که کم کم همسرش خانه نشین شد. بعد از گذشت یک ماه دیگر شادی پیوسته غصه می خورد و درد و دل می کرد؛ اما اطرافیان او را دعوت به صبر می کردند. او هم می اندیشید که شاید دیگران راست می گویند. شاید چون اول زندگی است شوهرش دوست دارد پیش او باشد. شاید نگرانیهایش بی مورد است و او حتما با این قدرت مالی فکر همه جایش را کرده و کاروبار حسابی راه انداخته که نیازی به حضورش ندارد. اما شش ماه از عروسی شان گذشت و علائم افسردگی همسرش نمایان گشت. شادی غمگین و مستاصل بود. در طی چند ماه افسردگی به اسکیزوفرنی تبدیل و مرد آرام و با شخصیت زندگی او به دیوانه ای تمام عیار مبدل شد. دیوانه ای که دیوانه وار می زد و می ریخت و می شکست. پزشکها بیماری او را یک نوع ضایعه مغزی می دانستند که درمان قطعی ندارد.

بیماریی که داروهایش عمر را به مقدار قابل ملاحظه ای کم می کند و تا آخر عمر هیچوقت نباید قطع شود. شادی که هرگز این روزها را پیش بینی نمی کرد، همسرش را روی تخت شوک الکتریکی تماشا می کرد. شوکی که قرار بود حافظه کوتاه مدت او را پاک کند تا بلاهایی را که بر سر همسرش آورده به یاد نیاورد و دوباره دچار حمله عصبی نشود.

شادی تصمیم گرفت طلاق بگیرد اما حیرت آور آن بود که اثبات بیماری شوهرش از گرفتن حکم عدم تمکین او سختتر بود. زوج حاضر به طلاق نبود و از آن جایی که بیماری اش مانند نقص عضو معلوم و مبرهن نبود و نیاز به تایید پزشکی قانونی داشت پرونده پیچیده شد. شادی مهریه اش را گرفت و آخرین حربه اش را هم از دست داد و چون خانه اش را ترک کرده بود، شوهرش توانست علیه اش حکم عدم تمکین بگیرد.

پدر شادی می گوید حاضرم هرکاری بکنم تا طلاق شادی را بگیرم و نگذارم جوانی اش به پای این پسر تلف شود. اما وکیل شادی این پروسه را طولانی می داند و می گوید فکر می کنم حداقل دو-سه سال طول بکشد که بتوانیم بیمار بودن زوج را به دادگاه ثابت کنیم. شادی زندگی خود را تباه شده می داند و اکنون هر روز به امید یک خبر خوب راه دادگاه را پیش می گیرد.